Ο Αντίχριστος (Φρίντριχ Νίτσε)

Τί είναι κακό; Ό,τι γεννιέται από την αδυναμία.
Τί είναι ευτυχία; Το αίσθημα ότι η δύναμη μεγαλώνει -ότι μια αντίσταση εξουδετερώνεται.
Όχι ικανοποίηση μ’ ό,τι έχουμε, αλλά περισσότερη δύναμη· όχι ειρήνη εν γένει, αλλά πόλεμο· όχι αρετή, αλλά επιδεξιότητα (αρετή σύμφωνα με το στιλ της Αναγέννησης -virtu-, αρετή ελεύθερη από κάθε υποκρισία σε θέματα ηθικής).

Ιουλιανός: Κατά χριστιανών

Ο Ιουλιανός (πλήρες όνομα Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός), ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου (Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία) κατά τον 4ο αιώνα. Έμεινε στην ιστορία ως «Παραβάτης» και «Αποστάτης», χάριν της Εκκλησίας η οποία τον κατασυκοφάντησε (ο Ιουλιανός υπήρξε ο μόνος μη χριστιανός αυτοκράτορας του Βυζαντίου), όπως και όλους όσους στεκόταν εμπόδιο στα σχέδιά της.

Απορία δεξιού ψάλτου: Γιατί ακόμη και σήμερα, η ελληνική Εκκλησία εξακολουθεί να καθυβρίζει τους Έλληνες;

Τα παρακάτω, τα οποία για να είμαι ειλικρινής δεν γνώριζα, διάβασα σε συζήτηση του ελληνικού forum, esoterica.gr.
Στα εκκλησιαστικά βιβλία, υπάρχουν πολλές υβριστικές, προσβλητικές φράσεις, καθώς και αναθεματισμοί, κατά των Ελλήνων και κυρίως κατά του πνεύματος και του ιδεώδους του έθνους μας. Και δεν χρειάζεται να γνωρίζει κάποιος αρχαία ελληνικά για να καταλάβει τι σημαίνουν και που αναφέρονται όροι, όπως: μωρία, ψεύδος, σκαιότητα, πλάνη (=απάτη) κ.α.

Κυριακή της Ορθοδοξίας – Οι κατάρες της Εκκλησίας κατά των Ελλήνων και του ελληνικού πνεύματος

Κύριο θέμα του εορτασμού της Κυριακής της Ορθοδοξίας είναι η νίκη των εικονολατρών επί των εικονομάχων και ταυτόχρονα ο αναθεματισμός των Ελλήνων. Οι αναθεματισμοί αυτοί ψέλνονται από το 788 μέχρι σήμερα τόσο από τους ιερείς της ορθοδοξίας όσο και από τους παριστάμενους. Συντάχθηκαν κατά την Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας κατά την οποία προέδρευσε ο Κωνσταντίνος ο ΣΤ’ και η μάνα του Ειρήνη η Αθηναία, το 787, στην οποία παρευρέθηκαν 367 συνοδικοί επίσκοποι. Η οριστική αναστήλωση των εικόνων έγινε από την Αυτοκράτειρα Θεοδώρα (το 842).

Ελληνοέλληνες και Νεοέλληνες – Η σχιζοφρένεια ενός λαού χωρίς ταυτότητα

Είμαστε ένας λαός χωρίς ταυτότητα. Με μια ιστορία που ο ίδιος τη νομίζει λαμπρή. Και απορεί, πώς και δεν πέφτουν οι ξένοι ξεροί μπροστά στο μεγαλείο της. Οι ξένοι όμως, σαν συλλογιούνται την ελληνική ιστορία, την αρχαία εννοώ, γιατί για τη νέα δεν έχουν ακούσει, και βάλουν απέναντι της εμάς τους Νεοέλληνες, φέρνουν στο μυαλό τους άλλες παραστάσεις. Φέρνουν στο μυαλό τους κάποιους καμηλιέρηδες που περπατούν στο Καρνάκ και στη Γκίζα. Τι σχέση ημπορεί να ‘χουν, συλλογιούνται, ετούτοι οι φελλάχοι του Μισιριού σήμερα με τους αρχαίους Φαραώ, και το βασιλικό ήθος των πυραμίδων τους;

Για τον Μάο ρε γαμώτο!

«Ό,τι λέει το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης είναι νόμος για το ΚΚΕ. Το Κόμμα μας είναι απόλυτα αφοσιωμένο στη μάνα μας την ΕΣΣΔ».
Νίκος Ζαχαριάδης (7η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, «Νέος Κόσμος», Οκτώβριος 1952)
Έχοντας υπόψιν, την παραπάνω θέση-δόγμα του ΚΚΕ ως προς τον τρόπο του πολιτεύεσθαι, δεν θα πρέπει να αποτελούν έκπληξη οι περισσότερες από τις κινήσεις του «κόμματος του λαού» οι οποίες οδήγησαν στο αιματοκύλισμα τους Έλληνες την δεκαετία του ’40.

Χριστιανοί της παράδοσης και άθεοι του καναπέ

Θέλω να αναφερθώ σε δύο κατηγορίες συμπολιτών μας οι οποίες, παρόλο που αυτοπροσδιορίζονται εντελώς διαφορετικά, τελικά καταλήγουν στην ίδια αντιμετώπιση απέναντι στην θρησκεία και τη σχέση της με την κοινωνία.

Νεκρολογία (Ενδιαφέρουσα και δυστυχώς μάλλον αληθινή)

Σήμερα πενθούμε τον θάνατο μιας αγαπημένης παλιάς φίλης, της Κοινής Λογικής, η οποία μας συντρόφευε για πολλά χρόνια. Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα την ηλικία της αφού το μητρώο γέννησής της έχει χαθεί εδώ και πολύ καιρό σε γραφειοκρατικές διατυπώσεις. Θα τη θυμόμαστε ως κάποια που μας δίδαξε πολύτιμα μαθήματα όπως αυτά:

Χαρά Νικοπούλου - Πρότυπο Ελληνίδας δασκάλας

Η ηρωική δασκάλα Χαρά Νικοπούλου, που δεν υπέκυψε επί μήνες στις πιέσεις του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής, μέχρι που υπέστη επίθεση και ξυλοδαρμό από μουσουλμάνο παρακρατικό, αποτελεί το πρόσωπο που επιλέξαμε να προβάλουμε στο τεύχος αυτό. Ποιο ήταν το έγκλημά της ώστε να αποτελέσει στόχο; Τόλμησε να επιτελέσει συνειδητά το έργο της Ελληνίδας δασκάλας!

Θεόφιλος Καΐρης (1784-1853) – Το μεγάλο θύμα της ελληνορθόδοξης Ιεράς Εξέτασης

«Από κανένα σκιάχτρο δεν τρομάζεις.
Γαληνός, αμετάνοιωτος τ ‘αδειάζεις
το πικρό ποτήρι!
Μ’ εσένα ο Χριστός, ιερέ Καΐρη!».
Κωστής Παλαμάς
Ο Θεόφιλος Καΐρης γεννήθηκε στην Άνδρο στις 19 Οκτωβρίου 1784 και ήταν γιος του Νικόλαου Καΐρη και της Ασημίνας Καμπανάκη. Η οικογένεια του ήταν μία απ’ τις αρχαιότερες στο νησί. Το όνομα Θεόφιλος θα το λάβει αργότερα, ενώ το όνομα το όποιον του δόθηκε από τους γονείς του, ήταν Θωμάς. Ο Θωμάς είχε τρεις αδελφούς, τον Ευγένιο, τον Ιωάσαφ και τον Δημήτριο, καθώς και τρεις αδελφές, την Μαρία, την Λασκαρώ και την περίφημη Ευανθία, «την πρώτην σοφήν Ελληνίδα των νεωτέρων χρόνων», όπως την αποκάλεσαν, η οποία ήταν είκοσι έτη νεότερη απ’ αυτόν και την ανέθρεψε ο ίδιος.

Πόσα μπορούμε να διδαχθούμε από τους αρχαιοελληνικούς θεσμούς!

Ο νόμος για τους αρχαίους Έλληνες είχε διττή διάσταση:Αφ’ ενός μεν υπήρχαν οι άγραφοι και πανελλήνιοι νόμοι που πιστευόταν ότι είχαν θεϊκή προέλευση, όπως π.χ. το να σέβεται κανείς τον ικέτη και να μην βιαιοπραγεί κατ’ αυτού, όταν προσφεύγει στον βωμό η σε ένα ιερό ή το να μην παρεμποδίζει κάποιος την ταφή με τις προσήκουσες τιμές στον νεκρό κ.ά. Αφ’ ετέρου, είναι οι νόμοι οι ανθρώπινοι, γραπτοί, που τέθηκαν από μεγάλους νομοθέτες, όπως ο Λυκούργος, ο Σόλων, ο Ζάλευκος, ο Χαρώνδας, ο Δράκων, ο Πιττακός και άλλοι, οι οποίοι νόμοι αποσκοπούσαν στην ευνομία και την ευημερία των πολιτών.

Τί σημαίνει η λέξη «Γραικύλος»;

Ο ελληνικός χαρακτηρισμός «Γραικύλος» είναι απόδοση του λατινικού χαρακτηρισμού Graeculus, ο οποίος με τη σειρά του είναι υποκοριστικό του εθνικού ονόματος «Graecus» που χρησιμοποιούσαν οι Ρωμαίοι για τους Έλληνες. Γραικύλος, αποκαλείται ο Έλληνας που είναι ανάξιος της εθνικής του παραδόσεως, ο ξεπεσμένος, παρηκμασμένος Έλληνας, συνήθως δουλοπρεπής προς τους ξένους. Πρόκειται δηλαδή, για έναν καθαρά υπ
οτιμητικό χαρακτηρισμό των Ελλήνων.

Τι είναι ο «Φάκελος της Κύπρου»;

«Φάκελος της Κύπρου» ονομάζεται όλο το αρχείο της αίθουσας επιχειρήσεων και όλων των σχετικών υπηρεσιών που αφορά την ελληνοτουρκική κρίση και την τραγωδία της Κύπρου το 1974 (στρατιωτική επέμβαση και κατοχή του βορείου τμήματος της Κύπρου απ’ τους Τούρκους με τις επιχειρήσεις «Αττίλας 1» και «Αττίλας 2»). Το υλικό συγκεντρώθηκε από επιτροπές αξιωματικών, με εντολή του υπουργού Εθνικής Άμυνας, Ευάγγελου Αβέρωφ, κι αφού σφραγίστηκε με την επιγραφή «Αρχείον Ελληνοτουρκικής Κρίσεως 1974», παραδόθηκε στην πολιτική εξουσία (κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή), με τελικό σκοπό την δικαστική έρευνα και δίωξη των υπευθύνων.

Σημασία και σωστή χρήση και γραφή, λέξεων και φράσεων

Παρ’ ότι στο σχολείο η γραμματική και το συντακτικό δεν ήταν κι απ’ τ’ αγαπημένα μου μαθήματα (αν και ήμουν σχετικά καλός μαθητής, αλλά όχι και τόσο επιμελής ), εν τούτοις είχα κάποια «λόξα» με την σωστή ορθογραφία και χρήση των ελληνικών. Δεν το κρύβω όμως πως αρκετές φορές, έχω αμφιβολίες για κάποιες λέξεις ή φράσεις που γράφω (ελλείψει ακαδημαϊκής μόρφωσης βλέπετε ) και καταφεύγω στην λύση της αναζήτησης στο διαδίκτυο. Τα αποτελέσματα δεν είναι πάντα ικανοποιητικά, αλλά πολλές φορές προσφέρεται η λύση στο «μυστήριο».

Πως να γράφουμε σωστά ελληνικά

«Σε εποχή που η νεοελληνική γλώσσα διαβάλλεται πολλαπλώς, η σύνταξη βασικών κανόνων για την ορθή χρήση της στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δεν είναι εγχείρημα άτοπο. Όταν μάλιστα υπεύθυνοι για κατάφωρες γλωσσικές ατασθαλίες δεν είναι μόνον μαθητές του Γυμνασίου και του Λυκείου, όπως συνήθως τους καταμαρτυρείται, αλλά και ώριμοι και επώνυμοι ομιλητές και γραφείς—, γεγονός που έχουμε την τάση να το λησμονούμε ή να το αποσιωπούμε. [...] Κάθε γλώσσα, και η νεοελληνική, είναι ζωντανός οργανισμός, που συνεχώς εξελίσσεται, δείχνοντας τις προσαρμοστικές της ικανότητες και την ευρετική της ευλυγισία. Απαράβατοι κανόνες δεν υπάρχουν τούτο όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και κανονιστικές αρχές, η παράβαση των οποίων προϋποθέτει τη γνώση τους. Περί αυτού πρόκειται: η γλώσσα δεν ηθικολογεί, έχει όμως τη δική της ανεκτική ηθική. Εναντίον, λοιπόν, της στρατιωτικής πειθαρχίας και της σοβαροφάνειας -υπέρ της γλωσσικής ελευθερίας με όρους και όρια. Στόχος: η γραμματική μορφή να ταιριάζει στο νόημα, και το νόημα στη μορφή…».

Ο Καποδίστριας και οι «σατανικές» πατάτες – Πως οι Έλληνες γνώρισαν τα «γεώμηλα»

Ίσως είναι γνωστή σε αρκετούς η εκδοχή για το πως εισήχθη στην Ελλάδα η καλλιέργεια της πατάτας (γεώμηλο), με ένα «τέχνασμα» του Κυβερνήτη Καποδίστρια.
Είναι όμως όντως έτσι η πραγματικότητα;
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα με την σειρά…

Η ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα – Ο μύθος και οι υπερβολές

Διαστάσεις επιδημίας έχει πάρει η παραπληροφόρηση σχετικά με το ότι ήταν αποδεκτή (και περίπου θεσμοθετημένη) η ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα. Ιδιαίτερη σπουδή μάλιστα, επιδεικνύουν και διάφοροι εγχώριοι εκκλησιαστικοί κύκλοι, με προφανή κίνητρα και σκοπό.
Σε όλες τις εποχές και σε όλες τις κοινωνίες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν άτομα με αποκλίνουσες σεξουαλικές συμπεριφορές, παρά φύσει, θα λέγαμε. Όμως, ειδικά για την αρχαία Ελλάδα, δεν αποτελούσαν τον κανόνα, αλλά την εξαίρεση. Είναι τελείως ανυπόστατες οι περί του αντιθέτου αιτιάσεις.

H Εκκλησία, o «πολύτιμος» εθνικός ρόλος της και η «συμβολή» της στην παιδεία και την επιστήμη

«Είναι εκπληκτικό, πώς μέσα σε λίγα χρόνια μετά τη δημιουργία του ελληνικού κράτους η Εκκλησία κατόρθωσε να πείσει για τον δικό της πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιδέα του έθνους και να τον επιβάλει στηδιδασκαλία της ιστορίας στην εκπαίδευση. Ταυτίστηκε μάλιστα τόσο με την ιδέα αυτή ώστε να κατακεραυνώνει όσους της αμφισβητούσαν την πρωτοκαθεδρία στους εθνικούς αγώνες. Βέβαια αυτός ο εναγκαλισμός Ορθοδοξίας και εθνικισμού μετά από τον 19ο αι. και εξής συνέβη με όλες τις βαλκανικές χώρες, και δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να απορούμε. Αν η Εκκλησία δεν είχε την τεχνογνωσία της προσαρμογής σε διαδοχικές εξουσίες και καταστάσεις, δεν θα είχε επιβιώσει επί δύο χιλιετίες. Και από την άποψη ενός θεσμού με δισχιλιετή ιστορία, ένα κράτος όπως το ελληνικό, που δεν συμπλήρωσε ακόμη ούτε 200 χρόνια ύπαρξης, δεν είναι παρά επεισόδιο στη ζωή του».

Ο τελευταίος δελφικός «χρησμός» της Πυθίας προς τον Ιουλιανό τον Παραβάτη

Σύμφωνα με την ιστορία που διδάσκεται σήμερα, ο τελευταίος χρησμός που δόθηκε από το Μαντείο των Δελφών, διά στόματος Πυθίας, συνέβη το 362 μ.Χ. και αποδέκτης ήταν ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, ο οποίος όταν αποφάσισε να εκστρατεύσει κατά των Περσών έστειλε ανθρώπους να ρωτήσουν στο μαντείο των Δελφών αν θα έπρεπε να κάνει αυτή την εκστρατεία. Ο χρησμός αυτός που σήμερα όλοι γνωρίζουμε, είναι ο εξής:
«Είπατε τω βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μαντίδα δάφνην, ου παγάν λαλεούσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ».

Ιστορίες χριστιανικής φαντασίας: Ο Ηρώδης και η σφαγή των 14.000 νηπίων τής Βηθλεέμ

Η «ιστορία» -που διδάσκεται και στα σχολεία- γνωστή: Όταν γεννήθηκε ο Ιησούς, ο βασιλιάς τής Ιουδαίας, Ηρώδης ο Μέγας, μόλις έμαθε δήθεν από τους τρεις μάγους, ότι γεννήθηκε ο νέος «βασιλιάς τής Ιουδαίας» (δηλαδή ο Ιησούς), πανικοβλήθηκε, και δρώντας προληπτικά, διέταξε την σφαγή όλων των άρρενων νηπίων κάτω των δύο ετών, στην Βηθλεέμ και τα περίχωρα αυτής.
Αν ανατρέξει σήμερα κανείς σε κάποιο χριστιανικό ημερολόγιο, θα διαπιστώσει ότι αυτή την ημέρα (29 Δεκεμβρίου) τιμάται η «Μνήμη των υπό τού Ηρώδου αναιρεθέντων δεκατεσσάρων χιλιάδων νηπίων εν Βηθλεέμ».